พระอภัยมณีเห็นผีเสื้อ ความกลัวเหลือว่ายคว้างอยู่กลางหน
ยักษ์กระโจมโถมจับแทบอับจน พอเห็นคนอยู่ที่หาดตวาดครืน
เข้าถึงที่ผีเสื้อก็ถึงด้วย กระชั้นฉวยผิดเกลือกเข้าตื้น
พอโยคีมีคาถาลงมายืน ผี้เสื้อตื่นตัวสั่นขยั้ยยััง
พระอภัยภูมินทร์กับสินสมุทร ช่วยกันฉุดนางเงือกเข้าฝั่ง
แล้วกราบกรานโยคีมีกำลัง แขกฝรั่งพรั่งพร้อมล้อมพูดจา
พระโยคีมีจิตคิดสงสาร จึงว่าท่านหนีตามหมายมาหา
เราลงมาคอยช่วยด้วยเมตตา แต่กิจจาไม่กระจ่างยังคลางแคลง
พระอภัยได้สดับสุนทรถาม จึงยกความก่อนเก่าเล่าแถลง
จะหนีนางกลางสมุทรก็สุดแรง รำพันแจ้งความจริงทุกสิ่งไป
แล้ววอนว่าข้ากับโอรสราช จะรองบาทประดิพันธ์จนตัดษัย
ขอพระองค์ทรงธรรม์ช่วยกันภัย แต่พอได้หยุดหย่อนผ่อนสบาย
พระโยคีมีญาณว่าหลานรัก จำสำนักอยู่ให้สมอารมณ์หมาย
อันยักษีผีสางสมุทรพราย มาถูกทรายชาดหาดก็ขาดใจ
เราลงเลขเสกทำไว้สำเร็จ ดังเขื่อนเพชรภูตปีศาจไม่อาจใกล้
มันอยู่แต่ห่างห่างชั่งเป็นไร ทำไม่ได้นัดดาเจ้าอย่ากลัว